Dag 61: Viermahytta - Gaukarvatnet

7 km
4 timar

Elisabeth sin dag:
Vi søv til klokka 10. Marita står opp, fyrer i ovnen, kokar opp vatn. Eg klarer ikkje kome meg ut av senga. Alt verkar, ryggen, beina, viljen! Ligg berre å ser på at Marita gjer klar frukosten. Ja.. Eg skal stå opp.. Føler meg skikkleg drit. Dårleg samvittighet for at Marita må gjere alt og eg berre ligg der utan å bidra. Tvingar meg ut av senga. Takknemlig for å ha fått ligge litt lenger. Et frukosten, vert kvalm, må berre legge meg igjen. Føler meg elendig og lei meg for at eg ikkje klarar å bidra. Skjønar ikkje kvifor kroppen streikar, føler meg som ei pingle! Drittkropp! Etter to ibux blir eg litt bedre, pakkar sekken tvingar kroppen ut av hytta. Skal klare det her. Veiret er fint, eg prøvar å nyte den fine naturen. Klarar det ikkje heilt. Melkesyra er tilbake og alt går i slow motion! Vi tek ei pause på ein lyngflekk. Har ikkje lyst å reise oss. Blir sittande nesten ein time! Vi snakkar om kor sitne vi er, begge er lei- skikkli lei snø og det her er ikkje kjekt lenger. Vi skjønar ikkje korleis vi skal klare 8 dagar til med snø, telt og vinter. Men vi må berre gå, vi kan ikkje snu, det er ikkje eit alternativ. Men det var godt å snakke om det, godt å vite at vi er einige om at det her ikkje er kjekt. Det er eigentleg fint å gå i dag, men vi har bestemt oss for ikkje gå langt. 14km.. Då vi er oppe ved det første vatnet etter Viermadalen, set vi oss på ein nydeleg og stor lyngflekk. Eg skal plastre eit gnagsår. Vi ser på kvarandre. Fin campingplass det her. Hmm.... Ska vi berre bli her spørr Marita? JA! Det vil eg veldig veldig gjerne. Marita sjekkar ut ein flekk litt lenger oppe. Den er perfekt. Flat og fin. Vi er gla for å kjenne på friheten igjen. Berre kunne stoppe og campe akkurat her. Det er jo slik vi vil ha det. Vi set opp telt og må smelte snø for å få vatn... Gassboksen er tom. Ups! Vi har ein liten i reserve, får kokt opp vatn og set oss i telta med lapskausen vår. Det er for surt og kaldt ute. Glad for varmeflaska i natt!

Marita sin dag:
Det kjennes ut som en lastebil har kjørt over meg ila natten, men eg må opp, vi må opp. Eg skjønner Elisabeth har det hakket værre enn meg, sier hun bare må ligge, eg kan fikse frokost. Frokosten smaker som mange andre dager: havregrøt. Eg e lei havregrøt. Det e frustrerende å se på at Elisabeth e så dårlig, fordi eg ikke kan gjøre noe. Spør om eg kan trykke på punkter som e vonde, massere? Nei, det skal gå bra sier hun. Eg e sliten, men tar ikke sjansen på å legge meg nedigjen, vet ikke om eg kommer eg oppigjen da. Eg spør Elisabeth om det e lurt å gå i dag? Ja, vi skal gå. Ja, vi må faktisk. Eg tenker at dette e ikke kjekt lenger, turen har blitt et race om å nå frem dit vi skal i tide. Oppover Viermadalen går det greit. Fjellene kommer til syne, og de e fine, men eg klarer ikke nyte øyeblikkene. Prøver å tenke positivt. Bjørkeskogen her e perfekt, trærne står langt fra hverandre. Lyngflekken har en perfekt stein på seg, ryggstøtte. Åå så digg. Hele kroppen kan slappe av. Eg speider utover Viermadalen. E så lei all snøen. Eg vil ha sommer. Eg sier eg trenger en dag kor eg ikke trenger å gjøre noe,bare sove og ikke måtte ta stilling til kompasskurs, rutevalg, pakking av sekk og panlegging av rute. Vi e enige om at vi trenger det begge to. Så koffor gjør vi det ikke? Koffor fortsetter vi å gå? Hjernen e for sliten til å tenke noe mer på det. Solen skinner når vi slår opp teltene, humørt stiger og vi koser oss på tur.....i et par timer. Vi legger oss kl 21. Eg ser kort på ruta videre. Det e mye opp og ned, lange etapper, bratte bakker. E disse bakkene forsvarlige å forsere nå med snøen? Og ka med gassen? Det e bare et par hytter på dette strekket. Går den siste lille gassboksen tom e vi uten mat. Klarer ikke tenke er på det heller. Får ta diskusjonen med Elisabeth i morgen. Eg lengter hjem, føler meg som en liten drittunge. Men å sitte hjemme i hagen til mamma og pappa og få servert mammas gode pastasalat og vin hadde vært digg. Eg får en klump i magen. Eg vil ned fra fjellet...